Urszula Radek

Urszula Radek (z domu Kijanko)
Urodziła się 1 XI 1934 roku w Rejowcu, w domu Wojciecha i Heleny Kijanko. Jako 4-letnia dziewczynka wyjechała z rodzicami do Ostrowca Świętokrzyskiego.
Ukończyła technikum Budowy Samochodów. W 1953 roku z nakazu pracy podjęła obowiązki zawodowe w Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego w Świdniku. Przepracowała 38 lat jako technolog przy budowie śmigłowców. W 1990 roku odeszła na emeryturę. Matka dwóch synów.
W lipcu 1980 roku brała czynny udział w strajku – zachęcała pracowników umysłowych do przyłączenia się do protestu robotniczego.
Urszula Radek została członkiem 18-osobowego Komitetu Postojowego. Po powstaniu NSZZ „Solidarność” organizowała struktury związkowe w Wytwórni, została także członkiem Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w WSK.
W pracy związkowej zajęła się sprawami socjalnymi. Pomagała najuboższym pracownikom i ich rodzinom. Swoje działania kontynuowała w czasie stanu wojennego, niosąc pomoc materialna i duchową strajkującym i internowanym. Była także członkiem zdelegalizowanej, podziemnej Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” WSK PZL Świdnik odpowiedzialnym za sprawy socjalne. Po ponownej rejestracji NSZ „Solidarność” współtworzyła demokratyczne instytucje w Świdniku.
Urszula Radek współtworzyła stowarzyszenie Komitet Pomocy SOS „Solidarność”. Jego celem jest niesienie pomocy najbiedniejszym.
W 1996 roku otrzymała tytuł „Świdniczanki Roku”. Za swoją działalność na rzecz mieszkańców Świdnika została nagrodzona medalem „Ludziom Gorących Serc” (1999), Złotym Krzyżem Zasługi (2001) oraz ogólnopolskim tytułem „Społecznik Roku 2020”.